A plant constructed from plywood emerges through the wooden floor of a veranda. Garden shrubs appear to fuse with the remainder of the construction. The freestanding veranda is overgrown by vegetation made out of plywood. The skinny skeleton of a piano serves as a trough from which hay whirls onto the pedals of the instrument. Theatre spotlights are suspended from the rafters that spread a pool of warm light. This sculpture: “Scene at the House of Izanour”, is a stage, a frozen scene, a setting that is being overgrown by its own story. It is a building that reveals the character of its inhabitants and the events that must occur at this location.

The artworks of Bosman are, in a way, poetic replica’s of reality; he searches for forms and materials that lend themselves to modelling moments, pregnant with promise. While looking for just the right moment for such slices of reality so they will provide a chance to defeat uncertainty and create an evocative and lyrical work of art, he sometimes encounters promising situations that do not lend themselves to being translated into tangible sculpture. Such encounters may lead to conceptual creations such as an anecdote that he wrote and send into the world for the exposition: “Short Stories”, or the ever growing final credits for the same exposition where hundreds of people added their name and ‘part’ to the role of credits. It also led him to a conceptual work that required people to be hypnotized and then in their minds visit an attic, that up untill then only existed in my imagination. In yet another example, he made a sculpture placed in the public space bordering on two municipalities and then acted as if he was the spokesman for the presumed project developer in the local paper. This developer was presumably behind the building of a recreational park of which the entrance was partially created in the sculpture.

Sculpture and concept often come together but sometimes they take turns. For both aspects of his art Bosman utilizes not only his own material-technical and modelling abilities but also such borrowed instruments as (landscape) architecture, theatre, gossip, mass media, prose, cement and concrete technology, hypnotherapy and the world of advertising to mention just a few. Anything that the subject or the project calls for, he uses it.

So conceptual works, materless works and sculptures, when not combined, relieve each other in his way of working. He creates free work to exhibit or to put in public space and he works on assignment in the public space.

Een plant van multiplex groeit door de houten vloer van een veranda omhoog. Decors van bossage lijken te versmelten met de rest van de constructie; de veranda, zonder het bijbehorende huis, wordt overwoekerd door houten gewassen. Het dunne geraamte van een piano doet dienst als ruif waardoor er hooi op de pedalen dwarrelt en in de dakconstructie hangen theaterspots die warm licht verspreiden. Deze sculptuur, ‘Scène bij het huis van Izanour’, is een podium, een bevroren scène, een decor dat overwoekerd wordt door zijn eigen verhaal. Een bouwwerk dat het karakter van zijn bewoner en de dingen die zich op deze plek afspelen vertelt.

De werken van Bosman zijn als het ware poëtische replica’s van de werkelijkheid, hij zoekt materialen en vormen waarmee hij veelbelovende momenten kan verbeelden. Tijdens dat zoeken naar de juiste momenten, naar die stukken werkelijkheid die hem de handvatten geven om onzekerheid te overwinnen en een evocerend, lyrisch kunstwerk te maken, komt hij ook veelbelovende situaties tegen die zich niet in een tastbare sculptuur laten vastleggen. Dat leidt tot conceptuele werken zoals de anekdote die hij schreef en in omloop bracht voor de tentoonstelling Korte verhalen, of de steeds langer wordende aftiteling van diezelfde tentoonstelling waar honderden mensen hun naam en hun ‘rol’ aan toevoegden. Het heeft ook geleid tot een werk waarbij de bezoekers onder hypnose een wandeling over een door hem verzonnen zolderverdieping maakten en een werk waarbij hij een beeld in de openbare ruimte op de grens van twee gemeentes maakte en in het lokale nieuwsblad optrad als woordvoerder van de vermeende projectontwikkelaar die achter de bouw van een vakantiepark zat die in het beeld gedeeltelijk was uitgevoerd.

Sculpturen en concepten komen vaak samen maar wisselen elkaar ook af. Voor beide kanten van zijn kunst maakt hij buiten zijn eigen materiaaltechnische en beeldende vermogens, gebruik van (landschaps)architectuur, theater, roddels, de media, proza, betontechniek, hypnotherapie, hoveniers of bijvoorbeeld de reclamewereld. Om welke aanpak of materiaal het idee of project ook vraagt, hij gebruikt het. Dus conceptuele werken, materieloze werken en sculpturen lossen elkaar af en worden gecombineerd in zijn manier van werken. Hij maakt vrij werk om te exposeren in een tentoonstellingsruimte, galerie of de openbare ruimte, en hij werkt in opdracht in de publieke ruimte.

De objecten spelen met waarneming- kijk- en identificatie gewoontes. Wat overblijft zijn beelden die door hun spiegelende oppervlak direct een relatie aangaan met de kijker.